PLOT TWIST

ENGLISH BELOW ▼

Lieve meelez/vers,

Sinds mijn laatste verhaaltje is er nogal wat veranderd: ik ben van baan gewisseld! Misschien hadden jullie tijdens het lezen van mijn vorige blog al wel in de gaten dat ik niet zo geweldig enthousiast was over het werken in de kliniek. De basis van mijn vertrek is het gebrek aan werk voor mij. Ik vond het te rustig en te weinig verpleegkundige taken. Ik heb er absoluut geen problemen mee om ook andere taken op me te nemen, zoals het schoonmaken van operatiemateriaal of het aanvullen van spuiten/naalden etc., maar dit moet niet de overhand nemen en dat deed het wel. Ik voelde me oncomfortabel, omdat er zo weinig te doen was voor mij, maar het er wel uit moest zien alsof ik iets te doen had. Ik kon natuurlijk niet rond de balie gaan hangen, want dat geeft geen goede indruk op de patiënten, maar in de ‘pauzekamer’ kreeg ik niet mee wat er in de kliniek speelde en of ik misschien nodig was. Dus hing ik vaak een beetje rond in de operatiekamer of onderzoekskamer, op mijn hoede voor patiënten die misschien binnen zouden komen. Tot ruim twee weken geleden schikte ik me in dit lot, maar plots kwam er een besef en realiseerde ik me dat het nooit méér zou worden dan dit. Mijn hoogtepunten waren een injectie geven of assisteren bij het hechten, maar dit is niet wat ik zoek in de verpleegkunde. Verpleegkunde is zo veel meer. Het is het contact met de mensen, het is het monitoren van vitale functies en emotionele uitingen, het is klinisch redeneren, de spil zijn tussen de patiënt en andere disciplines… Ik word enthousiast als ik dit schrijf en krijg energie en zin om die verpleegkundige te zijn. Heel af en toe kon ik deze energie kwijt in de kliniek, maar helaas niet genoeg voor een voldaan gevoel.

Ik praatte hierover met Alex, die bij de taverne beneden mij werkt, en ik grapte dat ik daar wel wilde werken. Hij was serieus en zei dat ze nog iemand nodig hadden. Ik kon die zaterdag beginnen en een week lang allebei de banen behouden om te kijken of ik het echt wilde. De eerste dagen waren natuurlijk een beetje wennen, maar op dag drie ging het al een stuk beter. Het punt was alleen dat de baan ook al aan een jongen was beloofd, wat mij extra druk gaf om te presteren. Halverwege werd mij verteld dat ik de baan mocht als ik het zou willen. Ja, ik wil. Het werken daar geeft mij mijn energie weer terug.
Alex en Nikos zijn de obers van de taverne en nemen bestellingen op, brengen het eten etc. en houden alles buiten in de gaten. Ik sta achter de bar en maak broodmandjes, toetjes, drinken en help buiten met het opruimen van de tafels, geven van menu’s etc. Vanaf september is het de bedoeling dat ik ook als serveerster ga werken, omdat Nikos dan vertrekt. Ik probeer dus ondertussen zo goed mogelijk te observeren hoe zij het werk uitvoeren. Het is druk en ik ben bijna continu bezig en wat een heerlijk gevoel is dat! Ik kan me voorstellen dat mensen me voor gek verklaren om zo’n rustig baantje in te ruilen voor hard werken, maar ik vind het geweldig. Eindelijk kan ik echt wat dóén in plaats van wachten. Want zoeken naar werk is enorm vermoeiend voor je hoofd en met druk bezig zijn vliegt de tijd. Ik begin met werken rond halfacht ’s avonds totdat de taverne sluit rond een uur.

Sinds ik wist dat ik bij de taverne kon en mocht werken, moest ik het zo snel mogelijk kenbaar maken aan de dokter van de kliniek. Aangezien ik afgelopen maandag precies twee maanden daar werkte, leek dat me een mooie dag om voor het laatst te komen werken. Potverdorie, wat was ik toch nog zenuwachtig voor dat gesprek… Hoewel hij enigszins verrast leek, begreep de dokter mijn gevoel gelukkig wel en spraken we af dat ik nog tot de 16e juli zou werken. Dusss gisteren was een heerlijke dag waarop ik alleen maar ’s avonds hoefde te werken. Zeker na 10 dagen een dubbele baan voelt het nu als vakantie! Ik heb weer nieuwe energie, zit volop plannen en ideeën en fantasieën voor de komende maanden (onder andere weer meer naar Sharon en de katten) en stiekem ben ik best een beetje trots op mezelf dat ik deze beslissing heb gemaakt. Eerlijk gezegd heb ik er geen seconde over nagedacht om terug naar Nederland te gaan ondanks dat de baan niet was waar ik op hoopte. Het geeft niet dat ik nu even werk doe waarbij ik geen ervaring als verpleegkundige opdoe, dat komt straks wel weer. Nu kan ik weer volop genieten van Skiathos en het nieuwe werk (waar ik me trouwens meteen welkom voelde en meer Grieks durf te spreken) en ik kan zeggen dat ik gelukkig ben, woeiii!

Liefs,

Nina

ENGLISH

Things have changed a lot since my last story: I have another job! Maybe you already noticed after reading my last blog that I wasn’t that enthusiastic about the work in the clinic. The basis of leaving the clinic is the lack of work for me. It was too quiet and to little nursing tasks. I really don’t mind doing other tasks beside, like cleaning surgery tools or supplementing the syringes/needles etc., but this shouldn’t be the main tasks, which it were. I felt uncomfortable because there was so little to do for me but I was supposed to look busy. Of course I couldn’t just hang around the desk in the entrance because this wouldn’t be a good impression for the patients, but sitting in the ‘break room’ didn’t give me enough sight on what was going on in the clinic and if they might need me sometimes. So often I hang around in the surgery or examination room, wary of patients who might walk in. Until two weeks ago I didn’t think of any change but on a certain time I suddenly realised that it would never be móre than this. My highlights were giving an injection or being an assistant during stitching, but this is not what I want from being a nurse. Nursing is so much more. It is the contact with the people, it is monitoring of vital and emotional signs, it is clinical thinking, being the spider in the web and mediate between the patient and other disciplines… I get enthusiastic and energetic when I write this and I want to be this nurse so badly. There were a few times I could use this energy at the clinic but unfortunately not enough for a satisficed feeling.

I talked about this with Alex, who works at the tavern beneath me, and I made a joke that I would like to work there. He was serious and said they were looking for someone. I could start that Saturday and keep both jobs for one week to see if I really wanted it. The first couple of days I had to get used to the work of course, but afterwards it went better and better. The only thing was that the job was also promised to a boy so I felt the pressure to perform. Halfway the week they told me that I could have the job if I would like to. Yes, I do. The work there is giving me my energy back.
Alex and Nikos are the waiters of the tavern and they take orders, bring the food etc. and they keep an eye on everything outside. I am inside at the bar and make bread baskets, desserts, drinks and sometimes help outside to clean the tables and give menu’s etc. From September I am supposed to work as a waitress as well because Nikos is leaving by then. So I try to observe what they exactly do. There is a lot of work and I am busy almost every minute and what a great feeling it that! I can imagine that people think I am out of my mind to change such a quiet job for hard work, but I love it. Finally I can actually dó something instead of waiting. Because searching for work is exhausting your mind and with hard work the time is flying. I start working around 7.30 pm and finish when the tavern closes around 1.00 am.

Since I knew that I could work at the tavern, I had to tell it to the doctor of the clinic soon. Because I would have worked two months at the clinic last Monday, this seemed to me a nice day to end there. Damn it, I was still quite nervous for this conversation… Although he seemed a bit surprised, the doctor understood my feelings and we agreed on my last day at Monday the 16th of July. Soooo, yesterday was a wonderful day and I only had to work in the evening. After 10 days of having two jobs it feels like holiday now! I have new energy, I am full of plans and ideas and fantasies for the next few months (like going more often to Sharon and the cats) and secretly I am a little bit proud of myself for making this decision. To be honest, I didn’t think one second of going back to the Netherlands although the job wasn’t what I hoped for. It doesn’t matter that I won’t gain experience as a nurse for a while. Now I can enjoy Skiathos again and the new job (where I by the way felt welcome immediately and dare to speak more Greek) and I can say that I am happy, wheee!

Love,

Nina